La Creda de la Pantofla

I aviá un còp un parelh de pantoflas, inseparablas, que passavon lhur vida sotz un parelh de pès.
Mas un jorn malherós, que la tonada tustava franc defòra, e que le vent bofava tant, una de las pantoflas fuguèt gitada sotz le canapè. "NOOOOON !" çò credèt, e quo-èra la darrèira chausa que l'autra pantofla, sa mia de totjorn, ausissèt, davant que se perda dins las abíssas sòmbras dau mòble tant confortable.
Sa corsa sotz le canapè semblava durar una eternitat. Mas fin finala, tustèt quicòm. Quicòm de solide, quicòm qu'èra endecòntre la paret. Quicòm que li diguèt:
"Quau ausa me deranjar dins ma tuta de la solesa ! Paura pantofla, sabes pas quau sèi ? Sèi la plinta de l'ombrilha !"
"La que ? La plinta de l'ombrilha ? Pensave que quo-èra un racònte ! Mon dieu, sèi fotut !"
"Ahahaha, me'n vau te... te... te faire de las chausas tarriblas de plinta !"
"NOOOOON !" çò credèt de novèl la pantofla.
La plinta carculèt de coma faire per torturar sa presa. Mas quo-èra le promèir còp que quauqu'un 'rribava dins son domèni. Mas 'gut una idèia, se destachar de la paret per espotir la pantofla, que credava enquèra e que plorava.
Se destachèt dònc, e fin finala espotissèt la paura pantofla que moriguèt dins una creda d'agonisa. Malherosament, son biais de se destachar faguèt que la paret chièt, e que la maison tota embei. Benliau que la terra explodèt tanben.