Paja Blancha

Paja blancha, quo-es la cachavelha de l'artista. Quo-es la paur de mancar d'idèias de pas saubre de qu'escriure, de pas èsser tant bon que davant.
Mas una paja blancha, quo-es tanben una paja sens passat, sens present. Mas dau futur ! Una paja de possibilitats. Quo-es la debuta d'una aventura novèla, sens los maus dau passat, un monde entèir que se pòt tot faire dedins.
Avèr la paja blancha, fin finala, de qu'aquo-es, defòra de se tenèr en faça dau precipici de l'avenidor, 'peitant mas de sautar dins le vòide ? Sens enquèra coneitre çò que vai se passar ? Quna istòria vai èsser contada ?

E quo-es aicí que la paur ven. Aquela istòria, serà bona o mauvasa ? Serà dolorósa o eirósa ? Quant de temps vai durar ? Se chabará de biais o de mau ? De que seron sa consequencias ? E sobretot, coma començar ? Coma la sonar ?
Serai pro fòrt per tenèr jusca la fin ?

E vequí, vequí que n'i a un moment que fau passar le pè, que fau chabar d'entrar, que fau sautar.
E vequí que sens brut, le promèir mot se marca, la paja z-es pus blancha, las possibilitats son de mai en mai sarradas, e le flus de l'istòria chanela, e chanela, sens discontunhar, partant de ribèiras petitas e nombrósas a un flume grand e poderós, jusca la fin, o jusca sens pas jamai se chabar.

Fin finala, una paja blancha, de qu'aquo-es, defòra que la libertat de çò que vai se passar ? E quo, de qu'aquo-es, sinon que la fòrma de libertat la mai pura ?

Dau passat fasèm taula rasa,
Monde esclaus, en pè, en pè !
La terra vai chamjar de basa,
Sèm pas ren, tot siagèm !