Poëma d'Amor

Ò madama, que sès genta !
Ò madama, que sès intelligenta !
Sens mentir, e en tota onestetat,
Embei vos, vèse pas le temps passar !

Que dire de mai, me semblatz la bona,
Si quo-èra possible, embei vos, de demorar tota la vida,
Quo seriá un plaser sens fin, una mar granda de bonhur !
Avètz totas las qualitas, sètz perfeita, ren de dire de mai.

Laissatz me baisar vostra man, ne'n pòde pus de 'peitar !
E sabètz que la sola chausa que vòle, la sola e unica,
Quo-es de me dediar au vostre plasèr, vos ofrir montanhas e ciaus.
Sabètz que ne'n ai la capacitat, la fòrça e le coratge !

Sabètz, e vau vos dire un secret,
Seriá capable de morir per vostra causa.
Vequí, ne'n pòde pus, me fau vos declamar:
Volètz que sèm per se maridar ?

Mas la madama, sens emocions,
Levèt son det freid vès la pòrta.
"Paubre garçon, vòle pas de tu."
"Daus òmes coma quo, ne'n ten de las palassas !"

E le paubre òme, en silenci, escharpèt son poëma.
"Le còp que ven, me fau escriure melhor." pensèt.
Sens mai d'emocions, mas totjorn embei l'obligacion,
Se'n anèt trapar d'autras madamas.

Vequí le malhur daus trabalhaires, e de las trabalhairas,
Escriure daus poëmas, per daus mossurs e de las madamas,
La chèrchamors per se faire espleitar, le suc de la toxicitat.
Que n'i pas d'amor mens vrai e mai ipocrita que per son entrepresa.