05 Aquela qu'es toxica

Descharjar l'istòria en version EPub (actualisada chasque jorn jusca la version finala)

Beranguièra z-èra amada mas per son grope d'amias. E se pòt pas dire qu'aquel grope z-èra amat per grand monde dins le licèu a costat de vès Atalait. Crenhadas, oèi, mas amadas, non-pas. Fau dire que passavan liur jornada de se trufar daus mai febles, de plancardar los secrets vergonhós daus autres per los rets sociaus, de destrurre de las reputacions, e tanben de faire la cherchamor amé los gojats los mai "gentes" e los mai "sportius" dau licèu.

Beranguièra z-èra un pauc la capolièra d'aquel grope (per ce que tot foncciona en tropelada en periòda scolara). Son statut, l'aviá pas obtengut per ce qu'èra la mai "meritanta" o la mai "saberosa" (si se pòt enquèra dire qu'aquòs concèptes siajan pertinents...), non, per una rason mai evidenta, mai concrèta : z-èra la mai richa.
Sos parents z-èran de la borgesia locala, e la "petita" Beranguièra podiá tèner ce que voliá, per ce qu'un sac d'una marca d'un miliardairi franc conegut, quo-es l'equivalent per la borgesia d'un poton per l'autra classa, la de'n bàs.

La vida de Beranguièra z-èra pas franc interessanta de contar. z-Avètz de tot biais, trestots conegut aquel grope en un moment de la vòstra scolaritat. Coma l'aiga cola de la montanha, coma las estialas lusan o que Florian Vernet z-es un colhon, la presença d'aquel grope z-es una lei de la natura. z-Es intemporau e universau.

Ce qu'es interessant, quo-es quand Beranguièra rentrèt vès chas se, per las detz e v-uèit oras, e trobèt dins sa chambra, un present de sos parents - qu'èran de costuma jamai quí le ser - enrotlat dins le papèir que vai. Una etiqueta disiá :

"Per tù nostra filha, que voliá un quicòn per ornar ta cambra. L'avem trobat en cò del mercand d'antiquitats."

"Lo mercand d'antiquitats... Pff ! se disiá Beranguièra. Se fòtan de ieu, m'an crompat una anticalha de merda !"

Desbalèt de tot biais le present, un tanpauc enervada. Quo-èra una pèira. Una pèira irantja que lusava un pauc. "Fin finala, es polit" se ravisèt. Teniá la pèira de sas doas mans, qu'èra un pauc gròssa, e l'espièt de tot costats, coma per saubre d'ente veniá la lum. Trobèt pas e la pausèt en un endreit de sa chambra ente se vesiá le mai. Puèi se'n anèt manjar, se lavar, e capitèt dins son leit dins le nèir amé son telefonet per parlar amé sas amias.

Domentre que parlava, per messatges, la pèira lusava de mai en mai. Tant que la chambra z-èra pas pus nèira mas irantge. Beranguièra z-èra tròp occupada de parlar e z-o vesiá pas. Puèi sentiguèt un quicòm dins sos budiaus. "Merda, ma periòda ara ?" ce pensèt. Puèi sentiguèt una mèna de foeira "A non, es çò qu'ai manjat ?? Colhona de noiriça !" ce pensèt de novèl. E quo montava, daus budiaus jusca vès le peitriau, dau peitriau jusca vès le golalhon... Se levèt d'un còp dau leit per corrèr jusca vès los comuns, mas en passant a costat de la pèira, vomissèt una pissarela, non pas de son manjar, mas d'una mèna de podra blanchassa o jaunassa.

E vomissèt, enquèra e enquèra, vomissèt. Se teniá la gòrja, e quo contunhava. Se bloquèt la bocha, e quo passava entre los dets. Podiá plorar tota las larmas qu'aviá fai plorar aus autres, mas quo contunhava, valha que valha. Se'n anèt vès los comuns, laissant darrèir se una trainava de podra, e capitèt de blocar le chiador. Capitèt de blocar tota los comuns, puèi le corridor, e fin finala, tota l'estage z-èra clafit d'aquela podra blancha. Tant que s'esclafèt sotz tant de pes, emportant tota la maison.

Beranguièra, se, z-èra dempuèi un moment neiada sotz sa podra...
Seguida -->